Aan de dood ontsnapt

LEES HIER ÉÉN VAN ONZE ARTIKELEN UIT DE VEILIGHEIDSKRANT 2018

‘Mevrouw, uw zoon is betrokken geraakt bij een ernstig bedrijfsongeval.’ Ria Scherpenhuyzen herinnert zich de stem van de trauma-arts aan de andere kant van de lijn als de dag van gisteren. Nooit had ze erbij stilgestaan dat Maurice als werkvoorbereider iets zou kunnen overkomen tijdens het werk. Ria maakte zich wel zorgen om de veiligheid van haar zoon Maurice (25). ‘Hij moet weleens ’s nachts werken en daarna nog van Almere naar Hoogvliet rijden. Ik was altijd bang dat hem in het verkeer iets zou overkomen.’ Maar niet het verkeer op de openbare weg, maar juist het (werk)verkeer in een afgesloten werkvak, had Maurice deze avond parten gespeeld. ‘Om de plaatsvervangende uitvoerder te ondersteunen, ging ik naar buiten om samen met een collega de te herstellen asfaltvakken uit te zetten,’ vertelt Maurice.

Een routineklus, waarbij je altijd even goed om je heen kijkt. Maar terwijl Maurice kort op zijn hurken zit om het touw strak te trekken, komt een veegwagen op dezelfde rijbaan achteruit gereden. ‘Ik zat met mijn rug naar hem toe, ik heb hem nooit gezien of gehoord.’

Doordat de vrachtwagen Maurice met zijn bumper in de rug rijdt, valt hij voorover en wordt onder de immense wagen getrokken. ‘Ik voelde “iets” in mijn rug, viel voorover en werd over het asfalt meegesleurd. Ik raakte buiten bewustzijn. Toen ik bijkwam, zat ik met mijn linkerarm bekneld onder de veegwagen.’

Als de wagen na zo’n 15 meter tot stilstand komt, snellen collega’s en weggebruikers te hulp. ‘Toen ik bijkwam, had ik geen idee wat er gebeurd was, maar alles deed pijn en ik zag minutenlang helemaal niks. Dit was voor mij eigenlijk het meest angstige moment.’ Collega’s kruipen bij Maurice onder de auto om hem te bevrijden, terwijl zij aanwijzingen geven aan de chauffeur om de veegwagen omhoog te doen.

Met spoed wordt de werkvoorbereider met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Onderweg worden Maurice’ ouders gebeld. ‘Het eerste wat we deden toen we in het ziekenhuis kwamen, was onder zijn laken kijken of alles er nog op en aan zat,’ zegt Ria. Naast schaafwonden van het asfalt, had Maurice zijn borstbeen, ribben, sleutelbeen en schouderblad gebroken. ‘Ook was zijn long deels ingeklapt en zijn oor ingescheurd,’ vult vader Alex aan. ‘Zijn beide enkels waren verstuikt en een vleeswond op zijn heup moest gehecht.’

Maurice herstelt gelukkig snel en bijna drie maanden later is hij alweer volledig aan het werk. Fysiek heeft hij niets overgehouden aan het ongeluk. ‘Wat littekens.’ Ook mentaal is hij bijna niets veranderd. ‘Ik heb zoveel geluk gehad. Dat ik vast kwam te zitten, net naast de achterwielen, heeft mijn leven gered.’

Op het werk let Maurice nu extra op werkverkeer in het werkvak. ‘Ik was altijd meer bezig met verkeer buiten de afzetting. Ik kijk nu vaker om me heen en ga niet meer op mijn hurken zitten.’ Ook zijn werk als werkvoorbereider is veranderd. ‘Ik houd nu in mijn werk rekening met de omstandigheden die van invloed waren op mijn ongeval en zorg ervoor dat de kans wordt geminimaliseerd dat een ander hetzelfde gebeurt.’

Zijn familie merkt dat Maurice nu meer rekening met hen houdt, dan voor het ongeval. ‘Hij stuurt ons nu bijvoorbeeld bij slecht weer een berichtje dat hij veilig is aangekomen.’ Een kijkje op de bouwplaats heeft Angela, Maurice’ vriendin, gerustgesteld. ‘Dan zie je dat over alles is nagedacht en dat de werkzaamheden uit een gestructureerd proces bestaan en dat het ten tijde van het ongeval echt een samenloop van omstandigheden was. De bouwplaats is geen onveilige plek.’

Meer lezen uit de Samen Veilig-krant? Download hem hier.