Blog: Rik Zentjens, projectontwikkelaar
Geef Rik Zentjens (32 jaar) wat ingrediënten en een pan en hij tovert iets verrukkelijks op tafel. Op werk doet hij eigenlijk hetzelfde: als projectontwikkelaar bij Dura Vermeer mengt hij marktbehoeftes met creatieve concepten en serveert klanten een gebied waar ze vol trots kunnen wonen of werken.
‘BIJ DURA VERMEER STROOM JE IN ALS GELIJKGESTEMDE. ALSOF JE EEN WARM BAD INSTAPT.’
Ik ben niet van school gekomen met het idee ‘ik word ontwikkelaar!’ Ik ben begonnen als markonderzoeker en mocht als commercieel manager stukken grond acquireren. Ik kwam er toen achter dat ik niet het verwerven, maar juist het doorontwikkelen veel leuker vind. Als projectontwikkelaar krijg je alle aspecten mee, van begin tot eind. Dát wilde ik doen.
Nu ben ik binnen Dura Vermeer van initiatieffase tot oplevering verantwoordelijk voor een project. Dat betekent dat ik met veel verschillende teams schakel. Van architecten en adviseurs tot conceptontwikkelaars en verkoopmakelaars. Het is dan extra leuk dat we met de betrokken teams op dezelfde locatie zitten. Korte lijnen, hechte club. De strijd die je vaak ziet tussen ontwikkelaar en een bouwbedrijf is hierdoor een stuk minder. We pakken het samen op. Ondertussen probeer ik alle kikkers in de kruiwagen te houden en waarborg de visie.
Samen sporten
Trots
PROJECTONTWIKKELING
Het is uitdagend werk. Hoe krijg je een goede mix tussen sociaal en koop? Hoe gaan we om met klimaat? Ik heb met veel verschillende stakeholders te maken. De gemeente heeft een ambitie, de bouwer een budget en de architect wil de uitstraling van zijn ontwerp borgen. Daarnaast lopen er vergunnings- en verkooptrajecten. Je denkt constant vooruit. Wat is plan B als de woningen niet verkopen? Hoe ga je om met bezwaren? Je moet goed kunnen luisteren, maar op de juiste momenten ook beslissingen durven maken. De visie vasthouden, maar ook anticiperen. Je fungeert echt als de verbinder tussen alle partijen. En als je dan samen iets uitvoerbaars ontwikkelt dat goed verkoopt én rendement oplevert, geeft dat een enorme kick.
UITLAATKLEP
Het werk gaat altijd door, je moet zelf je grenzen bewaken. Een uitlaatklep is dan lekker. Gelukkig kan ik in de rit van kantoor naar huis al veel loslaten. Thuis vind ik het dan heerlijk om te koken. Ik haal verse ingrediënten en zet een muziekje op. Ik ben dol op Indonesisch eten. Dat is veel werk, want de boemboe-pasta’s maak ik zelf. Daar komen zulke heerlijke geuren bij vrij! Als de pannen op het vuur pruttelen, is mijn hoofd lekker leeg. En zodra het bord op tafel staat, zit ik alweer vol energie voor de rest van de avond.
JONG EN DYNAMISCH
De vastgoedafdeling is een relatief jong team. Tien jaar geleden begon het met kleine projecten, maar dat groeide snel uit tot gebiedsontwikkeling. Zoals de transformatie van het Fluor-gebouw in Haarlem of de bouw van 600+ woningen in Holland Park West. Het is een afdeling in transitie, ik vind het heel leuk om daar onderdeel van te zijn.
Dat komt ook door het team. Het grootste deel van mijn directe collega’s zijn tussen de 25-40. De helft is vrouw. Die diversiteit miste ik bij mijn vorige werkgever in de bouw. Daar begon ik als stagiair en was na zes jaar nog steeds de jongste. Dan blijf je de junior, ondanks je ervaring. Bij Dura Vermeer stroom je in als gelijkgestemde. Alsof je een warm bad instapt. De dynamiek die hierdoor ontstaat is heel prettig. Het zorgt ervoor dat je ook buiten de lijntjes kleurt, want je leert van de perspectieven van collega’s.
ONTRADITIONEEL
Ik werk hier nu twee jaar. Bij binnenkomst werd ik direct op een groot, ambitieus project gezet: het transformeren van een oud kantoorpand met daaromheen nieuwbouw. Ik had geen ervaring met transformatieprojecten, maar weet wat er speelt in de markt en kan daar een visie op afstemmen. Ze zagen in mij dan ook een jonge enthousiasteling. Ik wilde die uitdaging wel aan.
Dat terwijl de bouw te kennen staat als traditioneel. Strepen verdien je doorgaans door ergens eerst tien jaar te werken. Maar bij Dura Vermeer zeggen ze: ‘als wij potentie zien, benutten we dat’. Dat heb ik zelf ervaren, want begin dit jaar maakte ik promotie naar projectdirecteur. Ik ben niet meer verantwoordelijk voor één plandeel, maar van een compleet gebied. Je best doen, wordt dus gezien én beloond.’