Het andere slachtoffer

LEES HIER ÉÉN VAN ONZE ARTIKELEN UIT DE VEILIGHEIDSKRANT 2018

Als iemand wordt aangereden, gaat automatisch de meeste aandacht uit naar het gewonde slachtoffer. Maar in veel situaties heeft ook de aanrijder te lijden onder het ongeval. Schrik, schuldgevoel, schaamte. Allerlei emoties kunnen ook de aanrijder flink van de wijs brengen en maken óók hem slachtoffer. Het overkwam wegdekreiniger Wim Vissers.

Op de vroege morgen van 15 mei manoeuvreert wegdekreiniger Wim Vissers zijn veegwagen achteruit in een afgesloten werkvak op de A6. De ruimte is beperkt en gefocust op zijn spiegels rijdt hij voorzichtig langs al het geparkeerde materieel. Door tegenlicht van het passerende verkeer is zijn zicht beperkt. Wim ziet dan ook niet dat werkvoorbereider Maurice Scherpenhuyzen (25) in zijn rijbaan op zijn hurken een freeslijn uitzet. ‘Plotseling reden voorbijgangers vanaf de A6 het werkvak in,’ blikt Wim terug. ‘Wild gebaarden ze mij te stoppen en ik wist meteen dat er iets mis was. Ik sprong uit mijn cabine en rende naar de achterkant van mijn wagen. Oh nee! Daar lag Maurice.’ Om shock te voorkomen, wordt Wim direct weggeleid. ‘Ik dacht dat ik hem doodgereden had. Maar gelukkig kreeg ik snel te horen dat hij aanspreekbaar was. Ik kreeg mijn zenuwen in bedwang en kon mijn wagen verplaatsen.’

Na het ongeval wordt de bouw stilgelegd, zodat de Inspectie SZW (voorheen Arbeidsinspectie) onderzoek kan doen. Wim moet op de bouwplaats blijven om verklaringen af te leggen. Gelukkig geven zijn collega’s hem meteen het gevoel dat hem niets verweten wordt. ‘Ik ben erg blij met de opvang die ik heb gekregen. Het was een samenloop van omstandigheden. De Dura Vermeer-jongens waren er voor Maurice, maar ook voor mij. Ze steunden me volledig.’ Ook de gesprekken met de slachtofferhulp van Zynthese, diezelfde nacht en in de weken erna, hebben Wim enorm geholpen in zijn verwerking. ‘Dat was echt fijn. Want ja, schuld of niet, hij ligt wel onder mijn wagen.’ Voor Wims werkgever Van Doorn Geldermalsen was het ongeval een leermoment. ‘We draaien nu een pilot met radar,’ zegt Erik van Doorn, verantwoordelijk voor het veiligheidsbeleid. ‘Als een object te dichtbij de wagen komt, remt hij automatisch af. Zo leidt een ongeluk uiteindelijk tot een veiligere situatie.’

Met Wim gaat het inmiddels goed. ‘Ik heb het er op momenten nog steeds moeilijk mee. Het geluid van een helikopter roept nog wel het beeld van de traumaheli op, maar ik heb het een plek kunnen geven. En Maurice en ik zijn helemaal goed met elkaar. Dat vind ik geweldig.’

Meer lezen uit de Samen Veilig-krant? Download hem hier.