Jan en dochter Lisa samen op de bouw bij Dura Vermeer

We zijn een team van ontwikkelaars en bouwers. Echte doeners en waarmakers, met 167 jaar kennis en innovatie op zak - en de ziel van een familiebedrijf. Dat gevoel is heel sterk: wij zijn er écht voor elkaar. Door gewoon te dóen en gewóón te doen. Als nuchtere Twentenaren praten we niet graag over onszelf, maar onze kracht schuilt in onze gedreven club collega’s. Collega’s waarvan er een flink aantal zelfs familie zijn! Zo ook kraanmachinist Jan en zijn dochter en timmervrouw Lisa Geerdink; de eerste timmervrouw van het ROC én bij Dura Vermeer!

Op je 17^e tussen al die doorgewinterde bouwers

Jan is 16 jaar geleden bij Dura Vermeer begonnen als kraanmachinist – van torenkranen wel te verstaan. Jan: “Na de LTS zocht ik een baan en klopte ik aan bij een bouwbedrijf in de buurt. Daar zochten ze geen timmerman of metselaar, wel een torenkraanmachinist. Dat trok me wel; stoer op zo’n grote kraan.”

Jan moest voordat hij op de kraan aan het werk kon wel ‘even’ een opleiding doen en stond met zijn 17 jaar tussen veel doorgewinterde bouwers, terwijl hij zelf nog niet wist wat in- en uitkatten was. “Uiteindelijk is alles gelukkig goed gekomen en ik weet nu wel hoe het werkt. Je moet veilig werken en het is flink doorwerken. Als torenkraanmachinist bestuur je de kraan en moet je coördineren. Al die dingen bij elkaar, op zo’n grote kraan, ik vind het prachtig.”

“Je moet gewoon doen wat je leuk vindt”

Lisa werkte al tijdens haar opleiding bij Dura Vermeer en was een paar jaar geleden de eerste timmervrouw die afstudeerde bij het ROC. Haar vader moest het nog zien en vond dat ze beter eerst een week mee kon lopen op de bouw. Jan: “Ik draaide destijds bij Van der Valk in Deventer en na overleg kon ze een proefweek meedraaien. Kiek maar eerst of ’t wat is, maar je moet uiteindelijk gewoon doen wat je leuk vindt. Ik dacht in eerste instantie dat het een bevlieging was, maar het meelopen op de bouw beviel meteen. Ze vond het mooi en het team was ook blij met d’r.”

Als 16-jarig meisje stap je dan een keet in

Lisa vertelt verder: “Op de middelbare school hadden we de les hout & bouw, waar je in een grote hal kon lassen en timmeren. Ik vond dat supermooi en heb daarom de opleiding gedaan. Die proefweek op de bouw leidde tot bijna iedere vrijdag mee naar de bouw.” De eerste keer vond ze spannend. Als 16-jarig meisje stapte ze voor het eerst de keet in. “Daar zit dan 15 man te kijken van ‘Wat is dat nou’. Ze waren het gewoon niet gewend. Vanaf dat moment hoorde ik er eigenlijk meteen bij.”

Onterecht stereotype

Ze vindt dat rondom de bouwbranche een onterecht stereotype is ontstaan wat betreft het vak timmeren. “Op de één of andere manier komt het over alsof de bouw een echte mannenwereld moet zijn. Er werken natuurlijk veel mannen in de uitvoering, maar elke vrouw kan gewoon hetzelfde werk doen. Ook als het fysiek zwaar lijkt; dan moet je het gewoon slimmer doen. Het is natuurlijk wel pittig dat je ’s ochtends vroeg je bed uit moet, maar dat is een kwestie van aanpassen en ik ben toch geen avondmens.” Jan vult aan: “We hebben veel plezier in het werk, dan is het niet erg om in de avond wat eerder naar bed te gaan.”

Die zonsopkomst

Jan en Lisa rijden vaak samen naar het werk, want ze hebben beide een project in Nijmegen, op een kilometer afstand van elkaar. Erg gezellig vinden ze. De ochtend heeft zeker wel zijn voordelen vinden ze. Lisa: “Als dan de zon opkomt in de ochtend, het wordt licht, alles gaat leven – dat is zó mooi!” Jan weet dit als geen ander, want die ziet van grote hoogte de zon opkomen, wat overigens de mooiste plaatjes oplevert.

Geen haantjesgedrag, echt om elkaar geven

Lisa vindt het vak prachtig: “We denken mee in de tekeningen en maken zo zelf ons eigen werk. Daar zit een uitdaging in en daarmee heb ik dan veel eer van mijn werk. Ik zit nu bij Blokje Om (houtbouwwoningen) en werken met hout zorgt voor nog meer vakmanschap. Daarnaast is het veel ouwehoeren, wat het nog leuker maakt. We bouwen samen iets op om na te laten, er is geen haantjesgedrag en geven ook echt om elkaar.”

Twee handen op één buik

Ze werken niet op iedere bouw samen. Jan: “Ik houd bewust wel afstand, ze redt zichzelf prima op de bouw.” Lisa: “Ik was eerst ‘de dochter van de kraanmachinist’, maar dat is niet meer zo. Ik vind het geweldig om met pa te mogen werken. We rijden vaak samen en als we elkaar even genoeg hebben gezien zeggen we het ook. Als we thuiskomen zijn we samen ook altijd nog aan de gang met klussen. Gelukkig zijn we twee handen op één buik en is het tot dusver alleen maar leuk.” Jan: “Niets moet, alles mag. We zijn duidelijk naar elkaar en zeggen het ook gewoon als we er even zat van zijn. Je moet ook makkelijk zijn.”

Op de vraag of Jan trots is op Lisa hoeft hij eigenlijk niet te antwoorden. Zijn gezicht laat een glimlach zien van oor tot oor. “Ze maakt me enorm trots. Hoe ze haar plek op de bouw gevonden heeft, dingen maakt, met problemen omgaat. Dat is fantastisch om te zien.”